O Μάριος Γιαννάκου λατρεύει την περιπέτεια! Έχει πάρει μέρος σε γνωστούς αγώνες αντοχής όπως ο Olympus Mythical διανύοντας 100 χιλιόμετρα σε λιγότερο από 24 ώρες, ο ROUT 170 χλμ. (τερματισμός 2015 και 2017) και ROC 82 χλμ. (τερματισμός 2015 και το 2016). Όμως η νέα πρόκληση που τον περιμένει στην Φινλανδία θα τεστάρει τα σωματικά και ψυχικά του όρια.

Μάριε, πώς πήρες την απόφαση να πάρεις μέρος στο “Rovaniemi 150”;

Μου πήρε περίπου δύο χρόνια για να αποφασίσω τη συμμετοχή μου στον συγκεκριμένο αγώνα καθώς το ρίσκο, αν όχι απαγορευτικό, είναι μεγάλο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η ιδέα του Βόρειου Σέλαος στην περιοχή της Αρκτικής μου προκαλούσε μία έντονη περιέργεια. Επιπλέον μιλάμε για έναν αγώνα περιπέτειας και αντοχής οπότε θα έλεγα ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην φιλοσοφία μου και σε αυτό που πρεσβεύω, δηλαδή το adventu-running (αγώνες υπεραντοχής με κύριο χαρακτηριστικό την περιπέτεια).

Πώς προετοίμαζεσαι για τον αγώνα;

Η προετοιμασία μου βασίζεται κυρίως στο πνευματικό και ψυχολογικό κομμάτι καθώς η εμπειρία μου από άλλους αγώνες υπεραπόστασης έχει δείξει ότι τέτοιες προσπάθειες τις κερδίζει το μυαλό και όχι το σώμα. Αυτό δε σημαίνει ότι παραμελώ την σωματική άσκηση η οποία με βοηθά να δοκιμάζω πράγματα για τον αγώνα. Η προπόνηση περιλαμβάνει αναβάσεις και μεγάλες πεζοπορίες με βάρος σε χιονοσκεπείς περιοχές του Ολύμπου, της Ροδόπης και του Φαλακρού. Επιπλέον η προετοιμασία επεκτείνεται και σε πράγματα καθημερινά όπως το παγωμένο μπάνιο ή ο ύπνος σε κρύο δωμάτιο για να συνηθίσει το μυαλό και το σώμα την έκθεση στο κρύο.

Υπάρχει κάποιο κομμάτι του αγώνα που σου προκαλεί άγχος;

Δε θα έλεγα ότι υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι του αγώνα που με αγχώνει. Όλος ο αγώνας με αγχώνει καθώς μιλάμε για έναν αυτόνομο αγώνα 150 χιλιομέτρων σε συνθήκες αρκτικού ψύχους  (-20 με -40 βαθμοί Κελσίου) με παγωμένα ρεύματα αέρα απευθείας από τον, όχι και πολύ μακρινό, Βόρειο Πόλο. Δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι έχασαν κάποια άκρα τους (κρυοπαγήματα) από παρατεταμένη έκθεση στο κρύο. Επίσης υπάρχει πάντα η πιθανότητα για προσωρινή τύφλωση λόγω του μονότονου λευκού τοπίου. Το άγχος είναι καλό να υπάρχει γιατί σε προστατεύει από «άβολες» καταστάσεις.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη συμμετοχή και γιατί;

Όλοι οι αγώνες έχουν τις δυσκολίες τους. Τι να πει κανείς για τον ROUT 170 km; H μεγάλη απόσταση και το ατελείωτο βράδυ σε δυσπρόσιτα και απομονωμένα μονοπάτια σε εξουθενώνει. Μία ακόμη δύσκολη συμμετοχή ήταν η απόφασή μου να τρέξω 24 ώρες συνεχόμενα σε κυκλική πορεία στα πλαίσια του «Τρέξε Χωρίς Τερματισμό το 2015». Η συνεχόμενη και μονότονη κυκλική διαδρομή σε «αδειάζει» πνευματικά καθώς οι παραστάσεις δεν αλλάζουν. Αν και είχα υποφέρει πιο πολύ στον αγώνα των 82 χιλιομέτρων του ROUT που αποτελεί τον μεσαίο αγώνα της διοργάνωσης. Είχα ήδη τερματίσει πριν λίγους μήνες τον μεγάλο αγώνα των 170 χιλιομέτρων οπότε αψήφησα τις δυσκολίες που κρύβει ένας αγώνας 82 χιλιομέτρων. Πολλοί συναθλητές μου θα με θυμούνται μισολιπόθυμο στην μέση του μονοπατιού να προσπαθώ να σταθώ όρθιος. Τελικά με πολύ προσπάθεια έτρεξα τα τελευταία 30 χιλιόμετρα και τερμάτισα.

Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;

Τα άμεσα μου σχέδια είναι να γυρίσω γρήγορα πίσω στο γραφείο (γέλιο)! Ένας ακόμη στόχος μου φέτος είναι να τελειώσω τη συγγραφή του βιβλίου μου και να βάλω σε σειρά κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις οι οποίες βοηθούν να υπάρχει μία αρμονία μέσα μου. Όσο αφορά το αθλητικό κομμάτι θα ήθελα να δω κάποια στιγμή τον κόσμο από τα 8.848 μέτρα, δηλαδή την κορυφή του Έβερεστ.